F1 The Movie : Hızın Senfonisi

Büyük gişe filmlerinin birbirlerini ihtişamlarıyla bastırmaya çalıştığı bir dönemde, F1: The Movie, saatte 290 kilometre hızla akan ve dur durak tanımayan temposuyla karşımıza çıkıyor. Top Gun: Maverick ile hem ilk filmin hayranlarını hem de aksiyon severleri mutlu mesut eden yönetmen Joseph Kosinski’nin imzasını taşıyan bu yapım, izleyicisini hızın, tutkunun ve bitmek bilmeyen bir adrenalin selinin tam ortasına sürüklüyor.

Filmin daha ilk sahnelerinde Kosinski seyirciyi koltuğundan alıp kokpite oturtarak sarsıntılı, nefes kesici, ve canlı bir deneyim sunuyor. Patlayan motorlar, bulanıklaşan asfaltlar ve pist ışıklarının göz alıcılığı ile seyirciyi içine çekiyor. Gerçek Grand Prix hafta sonlarında çekilen sahneler, Hans Zimmer’in hızla atan bir kalbi andıran müziğiyle ve araçlara monte edilen özel kameraların sunduğu çarpıcı perspektiflerle birleşerek izleyiciyi doğrudan pistin nabzına bağlayan güçlü bir sinematik damar yaratıyor.

Ancak bu yüksek hızın altında, bir dönüş ve kefaret hikâyesi akıyor. Yalnız kovboy mitinin temsilcisi olan Sonny Hayes (Brad Pitt), sadece cesaretin simgesi değil, aynı zamanda derin duygusal ve fiziksel yaraların taşıyıcısı bir karakter. Geçmişte yaşadığı kazanın ardından yarış kariyeri bitmiş ve hayatı dağılmış. Taksi şoförlüğü yaparak, kumarhane köşelerinde sürterek ve ikinci sınıf yarışlarda boy göstererek günü kurtarmaya çalışmış. Ancak eski dostu Ruben’in (Javier Bardem) davetiyle, uzun süredir sıkıntılı bir süreçten geçen APXGP takımını yeniden ayağa kaldırmak ve genç bir yetenek olan Joshua “Noah” Pearce’a (Damson Idris) rehberlik etmek üzere tekrar pistlere dönüyor. İşte bu andan sonra amansız maraton başlıyor.

Nesillerarası Çatışma ve Sessiz Kahramanlar

Pitt, bir zamanlar hızlı yaşamış ancak artık geçmişiyle yüzleşme sürecine girmiş bir adamın kendine özgü güvenini, o pek tanıdık karizmasıyla yansıtıyor. Sonny karakteri sanki ağır çekimde gibi amaçsızca dolaşan, fakat yarış çizgisinin kutsallığına dayanamayarak pistlere mıknatıs gibi çekilen bir adam. Pitt’in performansı sade, ve yüksek sesle konuşmasa da, düşük ve boğuk tonuyla çok şey anlatıyor. Bir anlamda klasik Hollywood jönü müessesesinin son başarılı temsilcilerinden biri olduğu gerçeğini bir kez daha pekiştiriyor.

Ona karşı Damson Idris’in Joshua’sı ise patlamaya hazır bir enerjiyle dolu. Gençliğin getirdiği pervasız cesareti ile bir kaplan gibi, ışıltılı ama kontrolsüz. Idris bir yarışçı olarak kendi mirasını bırakma arzusuyla kavrulan ve rekabetin sersemletici hızında boğulan Joshua karakterini başarıyla taşıyor. Hayes ve Pearce arasındaki görünmez bağ sürtüşme dolu ama giderek büyüyerek filmin kalbi haline geliyor. İki karakter arasındaki sonsuz dinamiği resmeden sahneler yarış sekanslarından belki daha az gösterişli olabilir ama filmin omurgasını oluşturduğu kesin. Sonny ve Joshua nezdinde tanık olduğumuz jenerasyonlar arası gerilim ustalıkla dengelenmiş. Öte yandan, Brad Pitt ve Javier Bardem’i bir araya getirmeyi kim akıl ettiyse büyük bir amme hizmeti yapmış. Her iki aktörün de profesyonellikleri, ve beraber yakaladıkları uyum filmi ileriye taşıyan unsurlardan.

Maskülen Mitolojinin Gölgesinde

Kosinski’nin yönetmenliği yine dinamik, aktif ve heyecanlı. Görüntü yönetmeni Claudio Miranda, günbatımında eriyen arka farlardan tutun pit alanında kıvrılarak yükselen lastik dumanlarına kadar her sahneyi görsel bir şiire dönüştürüyor. Yarış sahneleri şık ve içine çeken bir kurguya sahip. Kamera insan yüzlerine odaklandığında ise Sonny’nin gözlerindeki avcı bakışı ya da Joshua’daki titrek heyecan seyirciye bunun sadece bir yarış değil, bir yüzleşme olduğunu hatırlatıyor gibi.

Yine de film kusursuz değil. En zayıf yönü tabi ki klasik yalnız kahraman mitinden beslenerek oldukça maço ve klişe bir dünya kurması, ve araya serpiştirilen üç kadın karakterle bir nevi günün kurtarılmaya çalışılması. Zeki bilim kadını, dominant anne figürü ve kurtarılmak istemeyen genç bir kız. Aslında, bakıldığında bir tane bile kadın yarışçı olmamasından da ötürü F1 gayet maskülen bir ortam. Bu yüzden de Ehren Kruger’le beraber filmin senaryosunu yazan Kosinski’nin hikayeye biraz “kadın eli” değdirmesi anlaşılır. Yine de, film boyunca tanıdık kalıpların hikâyeye çarpıp sektiğini söyleyebilirim. Mentorun geri dönüşü formülü sinema tarihinde defalarca denenmiş bir yapı ve bu filmde de yer yer öngörülebilirliğin sınırlarına dayanıyor. Takım içi politik çekişmeler, hem iyi hem de kötücül rolleri büyük bir ustalıkla canlandıran ve hiç yaşlanmıyor gibi duran Tobias Menzies’in canlandırdığı karakterin merkezinde olduğu yönetim kurulu entrikaları ve teknik direktör Kate (her daim muhteşem Kerry Condon) ile yaşanan romantik kıvılcımlar zaman zaman yeterince derinleşmeden yüzeyde kalıyor.

Bir Sporun Kalbine Yazılmış Aşk Mektubu

Ancak filmin asıl niyetini gözden kaçırmamak gerek. F1, Drive to Survive gibi derin analizler peşinde değil. Zaten kendisi bir belgesel değil. Onun amacı gayet içgüdüsel, saf ve ilkel. İzleyiciye 2 saat 36 dakikalık eşsiz ve adrenalin dolu kurgusal bir deneyim yaşatmak. Bu açıdan başarıya ulaşıyor. Öte yandan, F1, aynı zamanda spora ve yaşayan efsanelerine de bir saygı duruşu. Lewis Hamilton, Max Verstappen, ve Lando Norris gibi isimlerin kamera önü varlığı, kurguyu gerçekliğe bağlıyor. Hamilton, sadece yapımcı değil, aynı zamanda filmde de yer alıyor, hayal ile hakikati birleştiren bir figür gibi.

Sonuçta, evet, F1:The Movie tanıdık motiflerle ilerliyor ancak bu ticari parıltının altında mütevazı bir aşk şiiri yatıyor. Formula 1 yarışlarına adanan bir güzelleme bu. F1, yarış temalı ilk film değil ve sonuncusu da olmayacak. Ancak filmin her anına sinen heyecan ve duygusal samimiyet klişe yanlarını affettiriyor. 155 dakikalık amansız motor sesleri ve anılar geçidinden sonra, beyaz perdede jenerik akarken kutsal bir yolculuğun parçası gibi hissetmek kaçınılmaz. F1, senaryosunun çıkış noktasıyla türü yeniden icat etmiyor olabilir, ama son yıllarda küçük ekranlara hapsolan izleyiciye klasik sinema coşkusunu ve büyüsünü yeniden hatırlattığı kesin.